Τρέφει το ανεκπλήρωτο η ανάμνηση της επιθυμίας
Απλώνω τα χέρια να δεχτώ φως
Βωμολοχώ ανενδοίαστα
Οδηγώ κόντρα στο φως
Απομεσήμερο Αλεξάνδρας στην κάθοδο.
Άσφαλτος, τσιμέντο και φως
Διάυγεια διαγώνιας πτώσης
–
Είδες το Matchpoint; Η τύχη. Οι επιλογές. Η τύχη. Κορυφαία στιγμή η επίκληση του Σοφοκλή για το φόνο του αγέννητου. Μου θύμισε προσωπικές στιγμές και την παγκόσμια πολιτική. Omnes vulnerant.
Omnes vulnerant.
–
Οι σκελετοί των κτηρίων μου θυμίζουν τους γλάρους
Το πέταγμα είναι το σύνορο της θλίψης
11 Ιουλίου 2006 στο 11:16 πμ
«μου» έβαλες γλαρόνια…πόσο τους αγαπάω να ήξερες…να όμορφη συντροφιά για τις 4 το πρωί δική μου, γλυκό αγόρι εσύ.
11 Ιουλίου 2006 στο 2:22 μμ
αν είδα το Matchpoint ρωτά… το ειδα λέει… με όλο μου τον εγκέφαλο…
καλημπέεεεεερα!
11 Ιουλίου 2006 στο 4:02 μμ
Κι εγώ
11 Ιουλίου 2006 στο 5:58 μμ
Αυτες οι φωτογραφίες σου,ειναι υπέροχες.Τοσα κλαριά μπλεγμενα,τόσο πολύ μπλεγμένα,γυμνά ξυλα ,το φως του ηλιου πάνω τους,στο εχω ξαναπει,κάνεις ποιηση με τις φωτογραφιες σου.
12 Ιουλίου 2006 στο 2:09 μμ
χειμωνιάτικη φωτογραφία μέσα σ’ ένα ευνουχισμένο καλοκαίρι ;; Μπράβο!
12 Ιουλίου 2006 στο 6:44 μμ
το πέταγμα είναι το σύνορο της θλίψης..
κι εγώ που νόμιζα πως είναι η έγοδος κινδύνου της..
Μαγικές οι φωτογραφίες σου!
12 Ιουλίου 2006 στο 7:50 μμ
Το είδαμε το matchpoint.
Και χαιρόμαστε που ξαναβλέπουμε κι εσάς.
🙂
12 Ιουλίου 2006 στο 11:57 μμ
To Matchpoint ηταν απλα μια μετρια ταινια.Δεν ειχε να σου πει κατι το καινουργιο.Απλα περναγες ευχαριστα δυο ωρες.
Πολυ καλες οι φωτογραφιες…
13 Ιουλίου 2006 στο 10:26 πμ
Δεν έχω δει την ταινία.
Αλλά η λέξη παράγει τόσους και τόσους συνειρμούς.
Θαυμάσιος τόπος εδώ.Τον κρατώ για να ξανάρθω.
Την καλημέρα μου.
13 Ιουλίου 2006 στο 8:16 μμ
Καμένα τσιμέντα, απογυμωμένα ζωντανά κλαριά.
Για το γλάρο δεν μπορώ να πω τίποτε απολύτως. Είναι φανερό ότι γελάει.
Συμφωνώ με την Composition Doll. Xαρά και δέος. Κι ας είν’ το ποστ όσο βαρύ θέλει. 😉
13 Ιουλίου 2006 στο 11:57 μμ
Μου άρεσε πολύ ο παραλληλισμός με τον σκελετό των κτιρίων.
Πολλοί βρίσκουν την εικόνα του γιαπιού ομορφότερη από το τελικό αποτέλεσμα.
Ίσως γιατί κρύβεται εκεί μία υπόσχεση.
Όπως αυτή του πετάγματος του γλάρου.
15 Ιουλίου 2006 στο 6:05 μμ
«Τρέφει το ανεκπλήρωτο η ανάμνηση της επιθυμίας»
Όχι δεν το τρέφει, απλά επουλώνει το τραύμα για λίγο, αλλα η τρύπα μένει εκεί ανοιχτή τρέχει γάργαρο αίμα..Ανεκπληρωτο.Μετέωρο εις τους αιώνας των αιώνων. Κατα τ’άλλα είσαι μαγευτικός. Γοητευμένη. Γητευμενη.
15 Ιουλίου 2006 στο 8:33 μμ
ναυτη βαλε πλοιο,να φυγω
16 Ιουλίου 2006 στο 6:22 μμ
global, μπορείς να τους ξαναβρεις εδώ ό,τι ώρα και να’ναι
προβατάκο, έχεις και γαμώ τους εγκέφαλους αλλά το ξέρεις ρε γαμώτο… η ταινία πάντως χαίρεται πολύ που σε γνώρισε!
maria adouaneta που δε σε λενε μαρία… δεν ξέρω
regina, καθώς μιλάς για κλαδιά θυμήθηκα εκέινο το μαγικό με το κορίτσι και τη ροδιά.
tsanampetis, τα καλοκαίρια μπορεί να είναι και σαν τα φυτά κάτι να τους κοπεί και να ξαναφυτρώσει έπειτα, ειδικά με τις βροχές…
happy+sad, σύνορο=έξοδος ή είσοδος ή πορεία στο σχοινί
c.d., εδώ γύρω γυρνάω 🙂
πρεζα tv, το αντίθετο με εμένα: μου φάνηκε σπουδαία, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήταν ευχάριστη.
Δύοντα ανατέλλοντα, ευχαριστώ. Την ταινία με την πρώτη ευκαιρία!
mindstripper, όλα states of mind είναι, δε χαμογελούν σε όλους οι γλάροι 🙂
muse, εμένα μου αρέσουν οι σκελετοί γιατί ειναι πολύ πιο ελαφριοί, σχηματικοί, αφαιρετικοί πιο ασαφείς. Μια ιδέα του κτηρίου, όχι το κτήριο. Κι έτσι πιο ελεύθεροι, πιο ανάεροι, σα να θέλουν να φύγουν, να πετάξουν, να μη γίνουν ποτέ καθηλωμένα κτήρια με σοβάδες, κουφώματα, γυαλιά και όλα αυτά τσιμπράγκαλα που τους φορτώνουμε.
nina, αυτό που θέλω να πω είναι απλό: όσο είναι ζωντανή μέσα σου η ανάμνηση μιας επιθυμίας τόσο μεγαλώνει η αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Δε μιλώ για την επιθυμία, ούτε για το αν ικανοποιήθηκε και σε ποιο βαθμό όταν πρωτοεμφανίστηκε. Ούτε για το αν είμασε ανοιχτές πηγές μετέωρες που αναβλύζουν γάργαρο αίμα τις επιθυμίες.
muunmaalainen, αυτό σημαίνει «μέσα στις εξοχές»; Καράβια προσεχώς…–>